De zondagen van acteur en theatermaker Wim Opbrouck vormen een levend contrast tussen verstilling en intensiteit. In plaats van zich te laten leiden door volle agenda’s of gehaaste verplichtingen, kiest hij bewust voor het ritme van traagheid. Een ritme dat niet wordt opgelegd, maar gecomponeerd. Wie hem kent van het podium of het scherm, herkent in zijn manier van leven dezelfde aandacht voor detail waarmee hij ook zijn scènes bouwt. Maar hoe ontwikkel je die bijna literaire aanpak van een ogenschijnlijk gewone zondag?

Een digitale kaarttafel en de waarde van sfeer

Vrije tijd betekent voor Opbrouck niet zomaar pauze, maar beleving in haar zuiverste vorm. Zelfs een eenvoudig kaartspel wordt bij hem een zorgvuldig geregisseerd moment. Geen vluchtige afleiding, maar een kalme handeling vol betekenis. Misschien speelt hij solitaire op een tablet, terwijl de klanken van Charles Mingus zacht door de kamer zweven. Een vers gezette espresso, dampend en langzaam afkoelend, staat erbij alsof ook die tijd nodig heeft. Hier wordt de omgeving een decor, niet als opvulling, maar als verhaal.

Die gevoeligheid voor sfeer sluit aan bij een bredere verschuiving in hoe mensen vandaag hun vrije tijd benaderen, zeker ook binnen de wereld van digitaal entertainment. In België zien we een toenemende interesse in online casino’s die niet puur op winst mikken, maar eerder op esthetiek en gebruikerservaring. Wie nieuwsgierig is naar die digitale kaartwerelden, maar tegelijk het overzicht wil behouden, vindt houvast in een zorgvuldig geselecteerde lijst met online casino in België. Deze gids verzamelt betrouwbare namen die sfeer en gebruiksgemak centraal stellen. Voor sommigen vormt dat een digitaal verlengstuk van hun zondagse ritueel, een plek waar tijd, concentratie en visuele rust samenkomen in een klik.

Een typische Opbrouck-zondag lijkt op een zorgvuldig

Gecomponeerde collage van zintuiglijke momenten. Een oude jazzplaat op een krakende platenspeler, de geur van netgemalen bonen die door het huis zweeft, een boek dat zich traag laat ontdekken onder het namiddaglicht. Niets gebeurt toevallig, alles lijkt deel van een stil, maar krachtig narratief. Hij jaagt geen takenlijstjes na, hij beweegt door de dag zoals een dichter door zijn verzen: zoekend naar toon, ritme, adem.

Voor Opbrouck draait de zondag niet om dingen doen, maar om dingen laten zijn. Het is geen optelsom van activiteiten, maar eerder een verzameling handelingen die zélf betekenis dragen. Een stadswandeling zonder plan, een uitwisseling met de bakker over het weer of gewoon zitten bij het raam terwijl de zon over de vloer kruipt. Alles gebeurt in zijn eigen tijd. Zijn zondagen zijn geen blanco blad, maar een toneel waarop kleine rituelen ruimte krijgen zonder sturing of dwang.

De kunst van traagheid

Wat Opbrouck typeert, is zijn meesterlijke omgang met traagheid. Niet uit gemakzucht of ongeduld, maar uit overtuiging. In een wereld waar snelheid het hoogste goed lijkt, kiest hij voor het tegendeel. Voor hem is traagheid geen tekort, maar een keuze. Een keuze om meer te zien, te voelen, te beleven. Een keuze die tegelijk weerstand oproept, want het betekent het loslaten van verwachtingen. Hij leest geen gedicht om af te vinken, maar om in te verdwijnen. Een lunch hoeft niet efficiënt, ze mag gewoon bestaan.

Die trage houding komt niet vanzelf. Ze vraagt oefening, bewustzijn, en het vermogen om leegte niet als tijdverlies te zien. Notificaties gaan uit. De agenda blijft dicht. Tijd wordt niet opgevuld, maar toegelaten. En net daarin schuilt de uitdaging. In een cultuur die prestaties viert, voelt het vreemd om een dag te laten gebeuren zonder doel. Maar precies daar, in dat niets moeten, begint voor hem de ware zondag.

De rol van verhalen en muziek

Opbrouck leeft in verhalen. Hij ademt ze, vormt ze, herkent ze in de kleinste dingen. Zijn dagen worden gedragen door woorden, melodieën en beelden. Een vergeten radiodrama, de melancholie van Leonard Cohen, een enkele zin van Claus, het zijn geen invullingen, maar ankerpunten. Muziek in zijn wereld is geen vulling, maar structuur. Geen achtergrond, maar medespeler.

Hij maakt van zijn dagen kleine narratieven. Niet om te vertellen, maar om te beleven. Geen vluchtig geruis op televisie, maar een zorgvuldig gekozen LP die je meevoert. Een podcast die geen feiten spuugt, maar ruimte laat voor verbeelding. Boeken zonder leestempo, koffie zonder haast. Zo ontstaat een levensritme dat eerder meditatief is dan gepland. Hij bouwt zijn dag niet rond tijd, maar rond sfeer. En die sfeer ademt verhalen.

Wie zich afvraagt hoe je zo’n zondag kunt cultiveren, hoeft niet groot te denken. Het begint met het afstemmen van je eigen tempo. Het luisteren naar de geluiden in huis. De stilte van de koelkast, het kraken van het hout, het onhoorbare suizen van de dag. Door aandacht te geven aan het gewone, ontstaat vanzelf iets bijzonders. En misschien, heel misschien, worden zelfs schermen niet langer gezien als stoorzenders, maar als stille metgezellen in een zorgvuldig vormgegeven zondag.